Welkom Nienke

We hebben aan het eind van de middag een mooi gesprek in de altijd net iets te warme woonkamer in het verzorgingshuis. Dit soort gesprekken maken de bezoekjes aan de minstens 60 jaar getrouwden altijd waardevol. Nu zit de liefst 65 jaar getrouwde bruidegom op de praatstoel, liefdevol aangevuld door zijn eega. De rollator staat binnen handbereik. Maar aan het geheugen en de spraak mankeert nog weinig. Hij was jaren de ‘veldwachter’ van Weerdinge. Het bureau stond midden in het dorp en daar was de enige dorpsagent actief. Met de motor trok hij erop uit om naar onraad te speuren. Dat viel vaak reuze mee. Het doet me denken aan de roemruchte t.v.-serie Swierbertje, waar veldwachter Bromsnor ook het dorp op orde hield (en aan tafel bij juffrouw Saartje de Burgemeester informeerde over boeven). Het is een mooie terugblik op een oud beroep. 

Als ik terug in de auto eerst mijn telefoon check, is er sprake van nieuw leven. Oudste Dochter meldt trots de komst van Nienke. Na GKJ (Geweldige Kleinzoon Jelte) is er nu ook een GKN (Geweldige Kleindochter Nienke). De eerste foto’s duiken op. Beppe heeft me al getracht te bereiken. Ik bel haar en we feliciteren elkaar als grootouders met het geluk. Voor twee gezonde kleinkinderen en gelukkige kinderen ruil je de hele wereld in. 

De volgende ochtend rijden we al vroeg richting De Meern. Onderweg denk ik aan mijn lieve vader die vanuit Zwolle voor het eerst op kraamvisite kwam bij zijn kleindochter. “Hij reed wel te hard,” zei mijn moeder bij binnenkomst. Dat was niks voor hem, maar kleindochters vormen voor veel dingen een goed excuus. 
Het zou zo maar kunnen zijn dat ook ik wat te hard reed. Zo’n meisje zie je wel vaker, maar nooit meer voor de eerste keer. 
Als we haar voor het eerst live zien, merken we op dat de moeder het heeft goed gezien: het is een prachtig meisje. Wat een wonder, alles erop en eraan. Tien vingertjes kan ik nog wel enigszins bevatten. Maar dat in zo’n heel klein lijfje alles zit wat nodig is (een hartje, longetjes, darmen, nieren etc.) en dat het dan ook nog allemaal doet. 
Broertje GKJ vindt het allemaal maar apart. Leuk dat opa en Beppe er zijn, dat wordt weer knuffelen, stoeien en boekje lezen. Hij klopt nog maar eens op de buik van mama (“baby”), maar wat dat kleine mensje ernaast doet is hem nog niet helemaal duidelijk. 
Op de rand van het bed zittend is alles helemaal goed. Een gelukkig stel, een vrolijke kleinzoon en een nog duttend heel klein meisje. Laat ze net zo veilig opgroeien als in de tijd van Bromsnor. En anders is De Burgemeester er nog.