Warm

De laatste weken voor de kerst zijn als vanouds razend druk. De agenda zit bomvol voor de rest van het jaar. Maar het is net als bij het inpakken van de auto voor een vakantie. Net als je denkt dat alles vol zit, blijkt er toch nog een plekje voor die ene bal en dat ene boek. 

De Trans belt vrij laat. Of de burgemeester volgende week nog even de kerstverlichting wil ontsteken en de kerstroute wil openen. Eigenlijk laat de volle agenda dat helemaal niet toe. Maar het is wel De Trans. Een mooie instelling voor mensen met een verstandelijke en lichamelijke beperking. In al die burgemeestersjaren ben ik al op heel wat vestigingen geweest. En elke keer voelde ik me welkom. 

Een goede secretaresse snapt dat en begint zonder morren met wat schuifwerk. En zo kan ik er op een ijskoude middag toch even bij zijn. Op het plein voor De Trans word ik al opgewacht door een groep vrolijke mensen. Het is een leuke reünie. Sommigen weten amper wat voor dag het vandaag is, maar de burgemeester krijgt een warme omhelzing. “Hoi Eric, hoe is het, wat hebben we een mooie kerstboom hè”. Jasper vraagt bezorgd naar de tuinbank, die hij deze zomer bij ons bracht. Hij heeft hem zelf getimmerd. Hij haalt opgelucht adem als ik zeg dat hij prachtig staat en niet in elkaar is gezakt. De een na de ander komt aanlopen of rijden. “En Emmen bestaat 100 jaar hè”. “De voetbalclub bedoel je?”. “Ja, die”. Weer een ander heeft me nog met de Koning gezien. Als ik zeg dat hij de groeten van hem krijgt, komt er een geweldige lach, “dat kan niet”. 

Dan moet er worden gewerkt. Met Daniel ontsteek ik de lampjes in de kerstboom. Een zorgvuldig werkje, al is het maar omdat ik nooit voor elektricien heb geleerd. “Als dit maar goed gaat,” zeg ik, hard “pang” roepend. Succes verzekerd. Maar dan staat de boom mooi in het volle licht. De meeste klappen, een enkeling ziet het als het signaal om zonder begeleiding naar de eigen woning te gaan lopen. 
Alberto ziet zijn kans schoon om de burgemeester te strikken om oliebollen te kopen: “tien voor 10 euro, dat is ja niks”. Daarna is hij de gids langs de mooie gefiguurzaagde beelden aan het Leeuwerikenveld , waarbij via een QR-code het kerstverhaal wordt verteld. Alberto is een van de goede voorlezers; hij staat erbij te stralen. De route is voor iedereen toegankelijk. 

Het is ijskoud, maar ik krijg het warm van die mooie mensen om me heen. In een koude samenleving zijn het juist de mensen met een zogenaamde beperking die de warmte leveren. Laten we zuinig op ze zijn.