Vrede

We zijn in Amsterdam om aan te moedigen bij een sportwedstrijd. Dat heb ik in mijn hele leven nog nooit in deze stad gedaan. Bovendien geeft de plaatselijke voetbalclub weinig reden tot juichen. Maar als Jongste Dochter meedoet aan de halve marathon, gelden andere regels. We zien een vrolijk rennende dochter voorbij gaan. Wat loopt ze gemakkelijk. Prachtig. Even denk ik terug aan de tijd dat ik hier zelf een hele marathon liep. Ouderschap is loslaten en genieten van je fraaie nalatenschap.
Na afloop wandel ik naar het huis van Middelste Dochter, die naast het Centraal Station woont. Onderweg loop ik het museum H’Art binnen. Dat heette vroeger de Hermitage. Daar was de prachtigste kunst te zien uit de collectie van een wereldberoemd Russisch museum. Maar dat kan nu blijkbaar niet meer. Kunst als slachtoffer van een wrede oorlog.
Oorlog kom ik verderop ook tegen. Op de Dam demonstreren boze Palestijnen. De bijeenkomst is al wat op zijn eind. De meeste demonstranten begeven zich met hun vlaggen op weg naar het station. Onderweg passeren ze een klein groepje Israëli’s. Zij staan met hun vlag wat bedremmeld te kijken naar de furieus schreeuwende en zingende Palestijnen. Tussen beide groepen staat een groepje ME-ers in volle bewapening. Dat lijkt mij geen overbodige luxe. Onvoorstelbaar wat deze gasten hebben te verstouwen. Week in, week uit, worden politieagenten uit het hele land opgetrommeld om te assisteren bij dit soort riskante demonstraties. Laatst sprak ik nog een leuke wijkagent uit Emmen, die 4 dagen op de A12 bij Den Haag aan de slag was (“en het gewone werk blijft liggen, burgemeester”).
Ik loop letterlijk een straatje om. De Engelsen noemen dat ‘streetwise’. Voor je het weet, beland je in een vechtpartij. ’s Avonds zie ik de beelden uit het  Midden-Oosten. Daar is het altijd sluimerende haatvuur weer opgelaaid. De media kunnen het amper bijbenen. De verschrikkelijkste verhalen komen voorbij. Je probeert je een beetje af te sluiten voor al die ellende, maar dat lukt maar matig. Zoals het ook maar matig lukt om je de ellende voor te stellen. Hoe zou het zijn als je dochter is ontvoerd en gegijzeld? Hoe voelt het om elk moment gebombardeerd te kunnen worden? Wat betekent het als je zwaar gewond in een ziekenhuis ligt en daar zelfs niet veilig bent?
Partijen vechten om het hardst om hun gelijk. Geloof als alibi voor de meest verschrikkelijke zaken. Zoals Koot en Bie treffend zongen: “onze God is toch de beste, hij is wereldkampioen”. Ik kijk en lees lang niet alles meer. Maar die ene foto van dat kleine hartverscheurend huilende meisje op de arm van een soldaat met haar hoofd in een bloederig verband blijft me heel lang bij.