Voorwedstrijd

Als ik het voetbalveld bij FC Emmen oploop, zijn mijn medespelers al met de training begonnen. Ik ben wat later, omdat ik eerst een vergadering had in Utrecht. Maar ze vinden het niet erg en de trainer ook niet. Ik word hartelijk begroet met de nodige ‘high fives’, ‘boksen’ en “ha burgemeester”. 
De training is een onderdeel van de middag die we als FC Emmen Naoberschap voor onze partners organiseren. Dat is de maatschappelijke stichting van FC Emmen. We organiseren allerlei mooie activiteiten met, voor en door FC Emmen. Daar hoort ook G-voetbal bij. Dat wordt gespeeld door voetballers met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking. 
De G-ploeg van FC Emmen bestaat uit jongeren met uiteenlopende beperkingen. De een loopt wat moeilijker, de ander is verstandelijk beperkt. Maar allemaal vinden ze voetbal het leukste spelletje dat er is. 
Op een lekker voetbalveld met echt gras doen we eerst wat oefeningen. Als je de zestig bent gepasseerd, trap je nog steeds blindelings een bal. Maar de spieren worden er niet soepeler op, en al helemaal niet na een autorit van 2 uur. 
Dan proberen we in twee groepjes zo veel mogelijk pionnen om te schieten. Leuk om er meteen een wedstrijdje van te maken. Prachtig om te zien hoe ze elkaar helpen en de bal snel doorgeven om een ander te laten schieten. 
Daarna doen we ‘partijtje’. Hoeveel partijtjes zou ik in mijn leven al hebben gespeeld? Het was altijd de kers op de taart na een inspannende training. We maken er een fijne wedstrijd van. Zo nu en dan roep ik een stand: 10-2, terwijl we eigenlijk met 3-1 achter staan. Niemand die zich daar wat van aantrekt. Laat staan dat er een scheidsrechter nodig is. Als er even twijfel is of een bal al of niet uit is, wordt er zonder gemor een beslissing genomen. 
Ik heb veel lol met een jongen die moeilijk loopt en praat. Hij doet vreselijk zijn best. Maar met ‘moeilijke benen’, zoals onze Commissaris zou zeggen, is het lastig voetballen. Hij krijgt geregeld de bal toegespeeld, want “iedereen doet mee”. Zijn tegenspelers laten hem dan rustig de bal aannemen. Dat duurt even, maar niemand die daar een probleem mee heeft. En als hij de bal naar een ander schopt, gaat iedereen er weer vol tegen aan. 
Op een gegeven moment krijgt hij de bal vlak voor de doellijn. Ik leer snel, dus ik geef hem wat ruimte om te schieten. Hij scoort. Zijn koppie glundert alsof hij de winnende goal heeft gemaakt in een EK-finale. “High five, burgemeester!” Langs de lijn zie ik zijn lachende vader foto’s maken. 

Een paar dagen later begint het Europees Kampioenschap. Maar ik heb de mooiste wedstrijd al gespeeld.