Veranderd worden

Ik zal jokken als ik zeg dat ik echt schrok. Tijdens de raadsvergadering had ik al de een na de ander binnen zien lopen. Wat ‘alternatief’ geklede jongeren en ook een al wat oudere vrouw. De meeste mensen die een raadsvergadering in Emmen bezoeken kan ik wel plaatsen. Maar nu moest ik passen. Ik besluit het betreffende agendapunt af te ronden en dan even te gaan schorsen. Vriendelijk kennismaken kost niks.
Ik heb het nog niet bedacht, of er wordt door de onbekende bezoekers een sein gegeven. Even later gaan ze in het midden van de raadzaal op de grond zitten. Daarbij wordt luid een verklaring voorgelezen. Het komt erop neer dat ze pas de zaal zullen verlaten als de figuur van ‘Zwarte Piet’ door de gemeenteraad wordt verboden. Ik schors de vergadering. Met een aantal andere raadsleden probeer ik onze gasten te bewegen ‘ons huis’ te verlaten. We overtuigen ze niet. Sterker, ik heb het niet vaak, maar het lukt niet om echt contact te krijgen. Alsof ze dwars door je heen kijken.
Er rest niets anders dan de politie te bellen. Het duurt even voordat zij met voldoende mensen kunnen komen. Logisch, op een gewone maandagmiddag hebben we niet een peloton agenten achter de hand om groepen betogers te verwijderen. Bovendien is er ander, belangrijker werk.
Na dik anderhalf uur kunnen we verder. Ik merk dat de schrik erin zit bij de 39 raadsleden. Het vergadert niet fijn met de rug naar een deur, waar blijkbaar elk moment mensen doorheen kunnen komen, die de vergadering verstoren. Op donderdag hebben we de tweede helft van deze vergadering over de begroting. In overleg met de fractievoorzitters houden we de deuren dicht voor bezoekers; die kunnen de raadsvergadering op een scherm volgen in een ander deel van het gebouw.
Op de een of andere manier voelen we ons allemaal een beetje verliezers. Ik denk de betogers, die hun punt hebben kunnen maken, maar het verschil ontdekten tussen ‘misschien gelijk hebben’ en ‘gelijk krijgen’. Maar ik denk ook de gemeenteraad, die noodgedwongen niet meer kon voldoen aan de belangrijkste eis van democratie: ‘openbaarheid’. Ook ik voelde me wat verloren. Verlies om een basisgevoel van veiligheid voor de raad; onze volksvertegenwoordigers (!) moeten in alle rust hun goede werk kunnen doen. Zij moeten niet gegijzeld worden om een bepaald standpunt uit te brengen. We hebben een uitstekende raad die zelf zijn standpunt wel kan formuleren. Bovendien zijn er tal van andere mogelijkheden om aan de raad een standpunt kenbaar te maken.
En ik voelde me verloren in een ingewikkeld debat over tradities en verandering. Gun mensen de tijd om te veranderen. Mensen willen wel veranderen, maar niet veranderd worden.