Uit het hart

Of ik een praatje kan houden bij het 40 jarig-jubileum van ‘Hart opTempo’. Dat is een sportvereniging die is opgericht voor (ex-)hartpatiënten als vervolg op de revalidatie in het ziekenhuis. In de uitnodiging aan mij staat: “vermoedelijk bent u hierover tijdens uw revalidatie ook geïnformeerd”. 
In gedachten ben ik snel terug in 2009-2010, Na een ernstige hartritmestoornis op kerstavond, belandde ik op de intensive care. Dat ging allemaal maar net goed. Maar daarna had ik niet zo heel veel behoefte aan patiëntenverenigingen. Als je je hele leven intensief hebt gesport, kan je ook wel zelf revalideren. 
Even aarzel ik om naar het jubileum te gaan. Eerlijk gezegd heb ik weinig zin om mijn persoonlijke hart-verhaal te vertellen. Maar “de plicht roept”, zou mijn lieve vader zeggen. In een bomvolle zaal vertel ik voor zo’n 200 (ex-)hartpatiënten met familie  het verhaal nog maar eens. Ik leg vooral het accent op het belang van blijven sporten (en een beetje fatsoenlijk eten en niet roken). Je kan een speld horen vallen als ik vertel over de eerste keer dat ik weer een stukje ging rennen. Jongste Dochter zag mij aarzelen en vroeg heel lief: “of zal ik een stukje met je mee lopen”. Uiteindelijk liep ik in datzelfde jaar met Oudste Dochter de Vier Mijl van Groningen. En toen ik samen met haar de finish passeerde en de bekende speaker mij uitgebreid feliciteerde, waren de emoties groot. “Blijf dus vooral sporten, het maakt niet uit op welk niveau”, besluit ik. 

Een paar dagen later gaat het toevallig weer over diezelfde hartaanval. In 2010 moest ik een van de eerste keren voor controle naar het Asser Ziekenhuis. In de hal liep ik langs een schilderij dat mij al eerder was opgevallen. Het was een prachtig winterlandschap. De akkers zijn hier en daar besneeuwd en door de bomen schijnt de zon met zo’n typisch winterlicht. Ik lees de naam van de schilder: Paul Wieggers. Dat schilderij werd een vast onderdeel van de jaarlijkse controlebezoekjes  aan het ziekenhuis. Elke keer als ik weer goed nieuws had gehoord, trakteerde ik mezelf op dat schilderij. Vorig jaar informeerde ik bij het ziekenhuis toch maar eens of het schilderij te koop was. Dat bleek niet het geval. Maar de schilder nodigde ons uit om bij hem thuis in de Achterhoek een ander schilderij uit te zoeken. Daar werden we allerhartelijkst ontvangen; hij vond het prachtig om te horen dat zijn kunstwerk mij houvast en troost bood. We kochten ter plaatse twee andere schilderijen, waarvan er 1 “boven de bank” hangt. Dat is ook de naam van de tentoonstelling, waar het schilderij met het bijbehorende verhaal te zien is. Vanaf 11 september bij DIEP (Villa Lindenhof).