Terug bij af

Als we de huiskamer van het Beverwijkse verzorgingshuis binnenkomen, zien we nicht Ineke aan de grote tafel zitten. Ik leg voorzichtig een hand op haar schouder. Ze herkent me meteen, net als mijn vrouw: “wat leuk dat jullie er zijn”. Het kan geen verrassing zijn, want onze komst was aangekondigd. De verzorgster weet het ook al: “ik heb nog 5 jaar in Emmen gewoond”. Rustig wandelt mijn nicht naar haar kamer. Even zie ik haar twijfelen, maar dan zijn we toch bij de goede deur. 
Binnen halen we herinneringen op aan vroeger. Dat valt nog niet mee, want meneer Alzheimer heeft hard toegeslagen. Stukje bij stukje leggen we moeizaam de puzzel van onze gezamenlijke familie-geschiedenis: de fijne ontmoetingen in Amsterdam, de gezelligheid, het lekkere eten. Haar moeder die net deed of het gehaktballetje op de grond was gevallen en dat we dan moesten “voorproeven”. 
De Emmense verzorgster brengt met veel liefde koffie en “er is ook nog appelgebak”. Even is er weer de twijfel of je wel of niet suiker in de koffie hebt. We praten wat: “ja, het is hier wel fijn, zo meteen komen de ouders sommige mensen hier weer halen. Maar ik blijf hier denk ik wel”. 
Na een half uurtje neemt de onrust toe. Het moet razen in haar hoofd, “de bakker schuift het meel altijd zo van zijn hand”. Mijn hand op haar schouder helpt een beetje. 
Als we toch wat weemoedig afscheid nemen, loopt ze verrassend snel naar de huiskamer. 

We lunchen bij het leuke gezin van haar lieve dochter. Het doet me denken aan de warme familie-bijeenkomsten van mijn jeugd. En ja: “mama heeft het niet gemakkelijk, maar ze woont daar goed”. 
Als we van Beverwijk naar Den Haag rijden, valt de navigatie op de een of andere manier uit. Ineens moeten we ons oriënteren in een vreemde stad. Zo moet Ineke zich ook voelen, zoekend in een vreemd kronkelend stratenpatroon. 

De prachtige Haagsche Koninklijke Schouwburg is uitverkocht voor een optreden van Harry Jekkers. We zien een geweldig optreden, met prachtige liedjes over onder andere onze gezamenlijke Haagse jeugd: “Later is allang begonnen, en vandaag komt nooit weer terug”. En dan zingt hij een van mijn favorieten: “Terug naar af”. Over die vrouw in het verpleeghuis: 
“Maar toen raakte ze de namen en gezichten kwijt
Ze is alles kwijt, alles kwijt
En nu is ze op de dood na voltooid verleden tijd
Ze kijkt de hele dag naar buiten door het raam
En reageert alleen nog op haar meisjesnaam
Als ze die hoort, begint ze weer te stralen
Want ze weet zeker dat haar moeder haar komt halen”. 

Honderd keer gehoord, maar  vandaag ontroert het me meer dan ooit.