Supertrio

Als ik de woonkamer in Nieuw-Weerdinge binnenstap, zitten de drie meiden net iets te braaf op de bank. Even denk ik terug aan ons trio meiden. Dat zat zelden stil.
De oudste twee kijken hoopvol op naar de burgemeester die met een grote doos binnenkomt. Tussen hen in zit een klein meisje van een jaar of drie. Ze lacht meteen op zo’n hartverwarmende manier, dat ook ervaren vaders smelten. “Wat een mooie meiden,” zeg ik eerlijk tegen de ouders, die trots toekijken.
Van een afstandje lijkt het een gewoon bezoekje. Maar niet vaak kom ik op bezoek bij meisjes van vier als Chloë die binnen afzienbare tijd sterven. Ze heeft een zeldzame stofwisselingsziekte. Daaraan lijden hooguit zo’n 50 kinderen over de hele wereld. Haar broertje van zes is er dit jaar al aan gestorven. Haar wacht eenzelfde lot, op niet al te lange termijn. Als je dat op je in laat werken, hap je naar lucht.
Dat doen de lieve ouders dagelijks. Vader Arno zegt het iets steviger: “toen we het hoorden, dacht ik, dan maken we er met zijn allen maar meteen een eind aan”. Maar de liefde voor hun oudste wel gezonde kinderen hield hen overeind.
Die twee oudste meiden, Desney (12) en Feline (9), zijn de eigenlijke reden voor mijn komst. De Kinderraad van de gemeente Emmen hoorde het verhaal van dit gezin. Ze konden zich wel iets voorstellen bij het idee dat een klein zusje heel erg ziek is, en het kleine broertje zelfs al dood. Met elkaar maakten ze een prachtig versierde doos met allemaal cadeautjes. De burgemeester speelt de vroege Sinterklaas.
Chloë helpt maar wat graag met cadeautjes uitpakken. Het ontroert me om te zien hoe lief de oudste zusjes met haar omgaan. Even helpen met een plakbandje, even lekker samen scheuren en dan even heel gek de snippers de lucht ingooien.
De Kinderraad weet wat meiden leuk vinden. Er is gekkigheid in de vorm van een rare zonnebril, frutseltjes en springveren. Maar een bioscoopbon en een dagje Aquarena voor de hele familie doen het ook goed.
Terwijl de meiden met een hoop kabaal uitpakken (“oh, stiften”!), vertellen de ouders mij het verhaal. Het verdriet, de wanhoop en het idee dat het elk moment afgelopen kan zijn. Maar ook de enorme steun uit het dorp, de vele ondersteuningsacties, en de duizenden kaarten. Bij de gemeente en De Toegang werken mensen met het hart op de goede plek, “niets dan lof”.
Ik krijg nog een rondleiding langs de vele hulpmiddelen en de fraaie snoezelkamer voor Chloë. Rijdend naar  mijn volgende afspraak denk ik aan die drie lieve meisjes met hun fantastische ouders. Ongemerkt zet ik de ruitenwisser aan, maar het troebele zicht komt niet van de regen.