Spelende kinderen

Als ik bij ons asielzoekerscentrum kom, word ik hartelijk welkom geheten door de beveiliging. “Ja, het gaat hier prima, burgemeester. Er gebeurt hier eigenlijk zelden wat. Het is hier fijn werken.” Goed om te horen. Ik moet even wachten, want de school is nog bezig met de laatste voorbereidingen. Ik mag ‘Oktober Kindermaand’ openen en koos voor de AZC-school.
Als ik (met ambtsketting) bij de school op het terrein aankom, staat de hele school al klaar. Bijna honderd kinderen vormen twee rijen waar ik tussendoor het schoolplein op kom. Zo’n mooie kleuter, die mij met grote ogen een beetje aarzelend aankijkt. Even een roffeltje op het hoofd en er komt een prachtige lach tevoorschijn. Ach meisje, vier jaar, en wat heb je allemaal al niet beleefd? De directeur van de school doet een openingswoord, waarna vier kinderen een mooi gedicht voordragen over spelende kinderen. Zij weten waar de burgemeester van houdt. 
We gaan naar de klas met de oudste leerlingen. Ze hebben zich goed voorbereid. Op internet is er heel wat te vinden over burgemeesters. 
We hebben een mooi gesprek over democratie, Emmen, en wonen op een AZC.
Daarna moeten we echt aan het werk. Kunst & Cultuur Drenthe organiseert in oktober altijd allerlei activiteiten voor kinderen. In een mooi boekje staat te lezen wat er zoal te doen is. Maar om zo’n boekje te mogen ontvangen moet er eerst een quiz worden gedaan. 
Van tevoren had ik mij wel even laten informeren wat de kinderen zoal weten. Tenslotte komen ze uit allerlei hoeken en gaten van de wereld. Het blijkt verrassend veel te zijn. Ik had het ook wel kunnen weten. De meeste kinderen zijn immers al een hele tijd in Nederland. Maar op een vraag over de Elfstedentocht moet op 1 jongen na iedereen passen. Dat is ook wel logisch. Zelfs al ben je hier een tijd, deze kinderen hebben amper ijs gezien. 
Als ik op het punt sta om weer verder te gaan, vraagt een meisje het woord. Jaar of 12, twee vlechten, leuke kleren. Ze begint wat aarzelend te vertellen over haar leventje. Ze is twaalf en woont al negen jaar op dit centrum. In Armenië is het niet veilig. Hier is het fijn, maar eigenlijk wil ze met haar vader en moeder een gewoon huis “tussen de mensen”. En gewoon spelen met Nederlandse kinderen. Waarom kan dat niet? 
Ik zie de meester en de directeur van de school even slikken. Ook ik heb het er niet gemakkelijk mee. Natuurlijk kan ik de asielregels van dit land zo oplepelen. Maar het blijft lastig uit te leggen dat we in een van de welvarendste landen van de wereld spelende kinderen negen jaar lang in onzekerheid laten.