Sigrid

Het bos moet nog wakker worden. Om de dag hardloop ik er ’s ochtends graag een rondje. Zo nu en dan kijkt een ree me verbaasd aan. Terwijl ik rustig draaf over natte bospaden, loop ik de komende dag door. Dat heet tegenwoordig ‘inloggen’, maar ik doe het al veertig jaar zo.
In de middag mag ik spreken bij de 15e verjaardag van Sigrid’s Garden. Het klinkt als een feestje. Dat is het eigenlijk ook wel een beetje. Maar een lang bestaan van een inloophuis van (ex-)kankerpatiënten is eigenlijk geen feestje waard.

Terwijl ik de eerste natte voet oploop, schieten de namen door mijn hoofd. Wat ken ik veel mensen die overleden zijn door die vreselijke ziekte. Mijn lieve schoonvader schonk mij het leukste meisje dat je je kan voorstellen. Hij mocht ons geluk slechts kort meemaken. Dat gold ook voor onze lieve Friese buurvrouw Hillie, die op jonge leeftijd de strijd niet kon winnen. Nog zie ik haar machteloze vader bij haar begrafenis. Even later kregen we zelf drie mooie dochters, waardoor ik zijn grenzeloze verdriet nog beter kon vatten. Of de man die ik in het ziekenhuis op zijn sterfbed liet trouwen met zijn geliefde: hij genoot nog geen week van zijn huwelijk.
Thuis lees ik eerst het Dagblad. Mijn moeder pakte altijd eerst de ‘Dodenkrant’, zoals ze het zo fraai noemde. Ze bedoelde het deel met de rouwadvertenties. Dat vond ik als kind maar raar. Nu doe ik precies hetzelfde. Een oud-medewerker van de gemeente is overleden. Mooie kerel. Hij vertelde me een tijdje geleden al dat het “niet zo goed’ met hem ging. Ook hij overleed aan kanker.

In Sigrid’s Garden hangt ondanks alles een feestelijke sfeer. Er hangen vlaggetjes, er is drinken en er is gebak. De voorzitter staat stil bij het 15-jarig bestaan. Dat is inderdaad geen feestje, maar wel iets om trots op te zijn. Ik sluit daarbij aan. In mijn openingswoord sta ik stil bij de mensen die tijdens mijn hardlooptochtje voorbij kwamen. Ik maak het iets vrolijker door ook mijn lieve vriendinnetje Jasmijn te noemen. Zij kreeg op jonge leeftijd botkanker. Tijdens het kampioensfeest van FC Emmen, haar lievelingsclub, kwam ze letterlijk op het podium. We hebben altijd contact gehouden. Het gaat de goede kant met haar op. Bij de laatste thuiswedstrijd van de club biedt ze mij een prachtige foto aan met een eigen gedicht. Ontroerend.
Sigrid’s Garden biedt al 15 jaren lang ondersteuning aan mensen met en na kanker. Dat gebeurt met veel hartverwarmende vrijwilligers. Die kunnen nog wel hulp gebruiken. Bovendien gaat het met minimale middelen. Laten we met elkaar dit mooie inloophuis blijven ondersteunen. Voor mensen als Jasmijn en al die anderen.