Schoenen uut

Als ik het Drents Museum binnenloop, moet ik toch even grinniken. We zijn er voor de opening van de tentoonstelling ‘Volk van de ventweg – reizigers in Drenthe’. Wat zou het mooi zijn als we een echte traditie van de reizigers in ere houden en onze schoenen uitdoen. Dat doen we in ‘de wagen’ immers ook altijd. Mooie gewoonte. Want zo loopt het straatvuil niet binnen. Als ik op het kamp voor een of ander feestje ben, hou ik er altijd rekening mee dat de sokken compleet zijn (Burgemeesterschool, klas 3). 
Het zou grappig zijn als het gezelschap in het museum ook de schoenen uit zou moeten doen. Dan wil ik nog wel eens zien hoeveel gaten in de sokken zitten. En het beeld van een paar honderd schoenen in de museumhal zou ongetwijfeld ook de krant halen. Maar we mogen nu doorlopen. 

Het idee voor deze tentoonstelling ontstond al een hele tijd geleden. Ik kreeg een telefoontje van de bevlogen directeur van het Drents Museum. Mooie kerel, die nu niet de beste tijd van zijn museumleven heeft. De beroerde inbraak haalde alle kranten en leverde een bak onterechte kritiek op. Dat speelde nog niet toen het idee opkwam om een expositie in te richten over de reizigers en de woonwagenkampen in Drenthe. Om zo goed mogelijk te kunnen aansluiten bij de leefwereld in het kamp, had de directeur een ingang nodig. En zo zaten we een paar weken later op het gemeentehuis met niemand minder dan Jannes. Hij weet er als bewoner van het kamp in Emmen veel van. Het werd een leuk gesprek. Jannes was vereerd dat het museum aandacht wilde besteden aan het leven op het kamp. Hij gaf waardevolle adviezen en namen van mensen die het museum verder zouden kunnen helpen. 

Zo ontstond in een jaar tijd een tentoonstelling over een belangrijk onderdeel van de Drentse cultuurgeschiedenis. Ik mag namens de Drentse burgemeesters het openingswoord doen. Ik wijs op de erkenning voor een bevolkingsgroep die we het in de loop der tijden niet gemakkelijk hebben gemaakt. Waar ze ook kwamen werden ze geconfronteerd met wantrouwen vanuit de reguliere bevolking. Soms moesten ze staan op regionale kampen met slagbomen en een politiepost… 

Gelukkig is er nu veel meer waardering voor de tradities van de reizigers. De warmte en het naoberschap op veel kampen zou een voorbeeld kunnen zijn voor wijken en dorpen. We werken als gemeente dan ook graag mee aan de uitbreiding van ons woonwagencentrum . 
Misschien vond ik daarom de ontmoeting op Koningsdag van Jannes met de onze majesteit wel een van de hoogtepunten. De Piratenkoning krijgt een warme omhelzing van zijn collega-Koning. De waardering en erkenning voor een mooie groep inwoners in 1 moment.