Scheids!

In mijn jonge jaren voetbalde ik op het hoogste niveau. Dat was mooi werk. Daar stond wel wat tegenover. Zo moest je training geven aan de jongste jeugd. Minstens zo leerzaam was het fluiten van wedstrijdjes. Daar ervaarde ik hoe moeilijk dat is. In een seconde moet je besluiten over overtredingen of mogelijke doelpunten. Bovendien bemoeiden de kritische ouders langs de kant zich met bijna elke beslissing.
Ik moet eraan terug denken bij een spreekbeurt van Danny Makkelie. Hij is topscheidsrechter. In een boeiend verhaal voor onze medewerkers toont hij met voorbeelden aan hoe ingewikkeld het fluiten van belangrijke wedstrijden is. Daarbij wordt hij wel geholpen door allerlei technologie. We zien fascinerende beelden van topwedstrijden. Zo kijken we naar een wedstrijd van Atletico Madrid. Voetbalkenners weten dat daar een trainer langs de kant staat, waarvan je je serieus mag afvragen of hij wel helemaal in orde is. Elke beslissing van de  scheidsrechter die in het nadeel van zijn ploeg is, wordt van schuimbekkend commentaar voorzien. We zien een duel in het strafschopgebied, waarvoor de scheidsrechter een penalty geeft. Ik dacht terecht. Maar daarna zien we hetzelfde duel vanuit verschillende hoeken. Daaruit blijkt overduidelijk dat het precies anders zit; de aanvaller maakte de overtreding.
Het is voor Makkelie een mooi bruggetje naar een inleiding over leiderschap. Elke situatie vraagt een beoordeling vanuit verschillende perspectieven. Iets wat overduidelijk lijkt, wordt heel anders als je er vanuit een andere hoek naar kijkt.
Bovendien moeten scheidsrechters en andere leiders open staan voor correctie. De scheidsrechter wordt via zijn ‘oortje’ gecorrigeerd door de mensen die buiten het veld naar de beelden kijken. Zij kunnen op hun gemak de beelden terug kijken. Zo hebben zij beter zicht op de zaak. Dat kan in het gewone leven ook voorkomen. De leider denkt het precies goed te zien, maar het team dat hem omringt, kijkt er toch iets anders naar. Goede leiders maken gebruik van de inzichten van mensen die er beter voor staan.
Daarbij past het de goede leider om ‘fouten’ toe te geven. Makkelie vertelt boeiend over een persconferentie na een belangrijke wedstrijd. Daarin erkende hij ruiterlijk een verkeerde beslissing te hebben genomen. Dat is moedig, want vervolgens kon hij haast onderduiken voor de fans van de benadeelde partij.
En zo is voetbal een mooie afspiegeling van de werkelijkheid. Er zit alles in, want het is mensenwerk. Daaraan leiding geven betekent kennis, durf, en vertrouwen op je team. Maar ook het erkennen en leren van fouten.
Na afloop van de lezing bedank ik hem. Ik geef hem mijn boekje ‘Gelukkig in Emmen’(overigens nog steeds te koop voor het goede doel). Het kan altijd van pas komen bij de eerstvolgende keer dat hij Emmen fluit…