Rome

We waren gewaarschuwd voor de drukte in de stad. Het is immers een Jubeljaar, een Heilig Jaar. Dat vindt eens in de 25 jaar plaats en betekent een enorme toestroom van pelgrims. Maar het moest er toch maar eens van komen. Terwijl mijn vrouw meermalen met school Rome bezocht, was het mijn debuut. En dat terwijl ik katholiek ben opgevoed. 
We trotseren de drukte en wandelen een paar dagen door de stad. Dat maakt meteen indruk. Alleen al in het historische centrum zijn er zo’n 80 kerken en kathedralen, de een nog mooier dan de ander. En uiteraard pikken we als gymnasiasten ook de Romeinse geschiedenis mee, zoals in het Forum en het Colosseum. 
Een bezoek aan Vaticaanstad maakt het extra bijzonder. Ontelbare malen zag ik in mijn jeugd op t.v. de paus op het balkonnetje. Nu bezoeken we eerst de Vaticaanse musea, die terecht tot de beroemdste van de wereld behoren. In de honderden zalen zien we de meest schitterende schilderijen en beeldhouwwerken. We eindigen in de Sixtijnse Kapel en vergapen ons met velen aan de adembenemende schilderingen van Michelangelo. 
Daarna komen we in de Sint Pietersbasiliek, waar net een dienst gaande is. In de enorme kerk klinkt ineens de mij zo vertrouwde kerkmuziek. Duizend maal gehoord en toch ontroert het mij juist op deze plek. We maken in de kerk een ronde langs alle kunstwerken en rusten even uit op een van de banken. Een mevrouw loopt met een zakje naar een van de vele priesters. Het lijkt op een soort lunchpakketje. Ze vraagt wat aan de man, waarna hij tot twee keer een kruisje slaat boven het eten. Even denken we terug aan ons bezoek aan Lourdes, waar je dit soort uiterlijk vertoon ook vaak zag. De volgende dag lopen we een bijna net zo grote basiliek binnen, de Sint-Jan van Lateranen. Ook daar wordt net een mis gevierd, en wel door de Kardinaal. De kerk zit vol met zo’n 1500 leden van een Heilige Orde. De mannen gekleed in witte ‘kazuifels’ aan de ene kant, de gesluierde vrouwen in zwarte jurken aan de andere kant.  Indrukwekkend met hoeveel toewijding zij de dienst volgen. 
Na de dienst eten we aan de overkant een klein hapje. We raken in gesprek met twee zwarte vrouwen uit New Yersey (VS), die begeleider zijn van een pelgrim organisatie. Ze vinden het mooi dat wij onder de indruk zijn. Als vanzelf komt het gesprek op Middelste Dochter die onze Tweede Kamer in gaat (“beautiful)”) en Trump. Ze verbazen zich elke dag over zijn uitspattingen, die voor hen toch weinig Christelijk zijn te noemen: beledigen, schelden, en geen oog voor de armen. “It’s a shame”. Geloven is voor hen vooral hopen op betere tijden.