Rode schoentjes

Oudste Dochter zal een jaar of vier zijn geweest. Bij het ontbijt vraagt ze me waar ik naar toe ga die dag. Ik zeg dat ik naar Utrecht ga, en dat ik daar voor een heleboel mensen wat zal vertellen over ‘school’. Dat snapt ze wel. Ik zie het lieve koppie even nadenken en dan zegt ze: “vertel je ze dan ook dat ik nieuwe rode schoenen heb”. Dat zou ik haast vergeten. Ze heeft nieuwe rode lakschoentjes, waar ze maar wat trots op is. “Natuurlijk, dat beloof ik je”. 

Een paar uur later sta ik in de grote zaal van de Jaarbeurs voor al gauw 700 leerkrachten. Dat deed ik vaak in de periode waarin ik werkte voor het ministerie van Onderwijs. We vertelden overal over het project “Weer samen Naar School”. Het doel was om meer kinderen met belemmeringen op te vangen in het reguliere onderwijs. Nergens ter wereld gaan immers zoveel kinderen naar speciale vormen van onderwijs als in Nederland. 
Tot op de dag van vandaag komt al gauw in de helft van mijn lezingen wel een dochter voorbij. In Utrecht begin ik ermee. De leerkrachten vinden een aftrap met ‘rode schoentjes’ van een leuke dochter heel normaal. 
Jaren later ontmoette ik een leerkracht die tegen mij zei: “Ja, ik heb u ook wel eens eerder horen spreken, u begon te vertellen over een dochtertje met nieuwe rode schoentjes”. Toen ik vroeg of hij zich nog meer kon herinneren, bleef het wat stil…
Nog steeds word ik vaak gevraagd wat te doen in het onderwijsveld. Zo mocht ik vorige week in Hoogeveen de aftrap doen voor het jaarcongres van de schooldirecties voortgezet onderwijs. Ik vertel altijd dat dit wat voelt als een gemiste kans. Nadat ik doorhad dat ik niet goed genoeg was om profvoetballer te worden, leek mij voor de klas staan een prachtbaan. Het liep anders, hoewel ik een lesbevoegdheid heb en altijd van alles en nog wat in het onderwijsveld heb gedaan. Ik heb diep respect voor leerkrachten. Zij moeten elke dag jongeren motiveren, die wel wat anders aan hun hoofd hebben. Het gaat veel beter met het onderwijs dan soms wel eens wordt gesuggereerd. Daarbij gun ik ze een regering die hen meer brengt dan een wel heel magere onderwijsvisie met onvoldoende middelen. 

En nu eindig ik mijn toespraak met De Dochter van de Rode Schoentjes. Ze is inmiddels moeder van GKJ (Geweldige Kleinzoon Jelte). We vierden zondag zijn eerste verjaardag. Maar zij trad in onze voetsporen met een mooie onderwijsloopbaan. Als docent en mentor op de Hogeschool Amsterdam levert ze belangrijk werk voor een grote groep mensen. Dat doet ze naar horen zeggen heel goed. Maar ik heb geen idee welke schoenen ze daarbij aan heeft.