Onbeperkt

Soms zeg je net iets te snel ‘ja’. Of ik gespreksleider wil zijn bij een bijeenkomst van sportbonden en gemeentes. Het thema is ‘Sportief verbinden’. “Mooi onderwerp, leuk”, zeg ik . Het is wel in Parijs tijdens de Paralympische Spelen. “Ook niet vervelend, Parijs is een mooie stad en de Spelen zijn bijzonder. Ik doe het als het in mijn agenda past”. Dat is dan geregeld, maar nog 1 dingetje: we blijven niet slapen… . Ik meld dat ik vaker in Parijs kom. En als ik goed heb gekeken, staat er ook nog wel ergens een hotelletje. Maar dat maakt geen indruk. 
En zo sta ik in het holst van de nacht op de carpoolplaats in Emmen om met sportwethouder Schrik naar Papendal te reizen. Daar gaan we met een delegatie van een man of 40 op pad. De rest is al in Parijs (zij hebben blijkbaar wel een bedje). 

Wanneer het wat lichter wordt, mag ik in de ‘Oranje Team NL-bus’ een  gesprek leiden over factoren die de deelname aan sport kunnen beperken. We hebben het over fysieke, sociale en financiële grenzen. Niet voor iedereen is het even gemakkelijk om te gaan sporten. 

Na aankomst praten we daar in een grote groep over door. Zo luisteren we naar een mooi verhaal van de Franse directeur van de sportschoolketen Basic Fit (die overigens een Emmense vriend heeft). In tal van ‘arme wijken’ proberen ze met sport jongeren weer in het gareel te krijgen. 
Dat sluit mooi aan bij de presentatie over 3x3 basketbal. Het was op de Olympische Spelen spectaculair. Maar de sport leent zich ook uitstekend voor het in beweging krijgen van verveelde jongeren. 
De vele Paralympische atleten bewegen genoeg. Zij doen dat vanuit het Olympische dorp. Een Cubaanse architect neemt ons mee in de enorme klus om het dorp toegankelijk te krijgen voor alle paralympische sporters. 

Dan is het tijd om een wedstrijd te gaan bekijken. We gaan naar de halve finale rolstoelbasketbal, zo’n 15 kilometer verderop. Maar we krijgen van de busmaatschappij een Frans app-berichtje, dat wat krakkemikkig automatisch wordt vertaald: “er is enige malheur, de buschauffeur is overleden, het wordt later”. De dode buschauffeur bleek later een pijnlijk vertaalfoutje te zijn, maar we besluiten wel de volle metro te nemen. We zien met 14.000 andere toeschouwers een prachtige wedstrijd rolstoelbasketbal. Het gaat er hard aan toe, maar de sporters hebben een hekel aan zelfmedelijden (zo heet de Utrechtse rolstoelbasketbalvereniging ‘Antilope’…) . 
Tijdens het diner vertellen de directeur van NOC/NSF en de beroemde atleet Gregory Sedoc over hun ervaringen. We sluiten de turbo-studiereis af met een boekje aan het indrukwekkende ‘Team NL-huis’. 
Na een nachtelijke rit zijn we vroeg thuis. Maar we klagen niet. Dat doen die rolstoelbasketballers ook niet.