Nieuwe inwoners

Het was door Corona alweer dik twee jaar geleden dat we de bijeenkomst voor onze nieuwe inwoners hadden. Nu kan het weer. Ik sta onze gasten bij de deur op te wachten. Het blijft wat ongemakkelijk om dan geen hand te geven. Vrouw Corona logeert nog wel hier en daar. 
Ik heet een Nederlandse vrouw welkom, die mij voorstelt aan een andere vrouw met een meisje. Ze blijken uit Oekraïne te komen. De vrouw en het meisje blijken moeder en dochter. Ik heet ze van harte welkom. De vrouw overhandigt mij een brief “uit dankbaarheid”. 
We gaan van start met het bekende programma. De nieuwe inwoners blijken uit allerlei hoeken en gaten van Nederland te komen. Rust, ruimte en goedkopere huizen blijken belangrijke argumenten. We vertellen wat over de geschiedenis, het gemeentebestuur en wat er hier te doen is. Daarna krijgen de nieuwe inwoners een rondleiding door de trouwzaal, de raadszaal en de kamer van de burgemeester (“ik zag ook een shirtje van Feyenoord hangen, burgemeester”). 
Bij terugkomst houden we leuke gesprekken. Het is fijn om te horen dat de meeste mensen heel warm zijn verwelkomd in het dorp of in de wijk (“dat kenne se niet bij ons”). 
Dan zie ik de Oekraïense vrouw en dochter zitten, bescheiden lurkend aan een flesje cola. We pakken de telefoon erbij. “Google translate” werkt verbazingwekkend goed. Je spreekt een Nederlands zinnetje in, en dan verschijnt op het schermpje de Oekraïense vertaling. Omgekeerd werkt het net zo. Zo houden we een indringend gesprek. 
De moeder komt uit Marioepol. Ze moest net als haar dochter vluchten toen de beschietingen te heftig werden. Op de telefoon laat ze me de foto’s van haar flat zien. Of beter gezegd: van wat eens haar flat was. Het is een zwart geblakerde ruïne, waar geen raam of soms zelfs geen muur meer in staat. Ze heeft de tranen in haar ogen. Bij de vlucht raakte ze haar dochter kwijt. Ik schat haar een jaar of achttien. Zij dwaalde lang door Europa om uiteindelijk in Hannover in veiliger oorden te belanden. Nu hebben ze elkaar weer gevonden. We praten door over die verschrikkelijke Poetin, de onzekere toekomst en de warme ontvangst in Holland (“en wat mooi dat onze vlag hier op het gemeentehuis wappert”). 
Aan het eind van de avond verloten we normaal twee kaarten voor Wildlands. Dit keer sla ik de verloting over. Ik zie moeder en dochter al lopen in de dierentuin, heel even zonder zorgen. 
Thuis lees ik hun brief aan mij : “De oorlog beroofde me van mijn huis, werk, scheidde me van mijn kinderen en goede vrienden …ik wil u als vertegenwoordiger van de regering bedanken voor het doen van zoveel goeds voor vluchtelingen”.