Musical

De dochters vallen haast van hun stoel van verbazing. Nou kennen ze hun vader toch al gauw een jaar of dertig. En zo onvoorspelbaar is hij nou ook weer niet. Sterker nog, hij is bij het saaie af. Hagelslag, Feyenoord, hardlopen, een mooi boek, Bach, allemaal bekende kost. Maar dit is andere koek.
Ik vertelde dat ik naar een musical ging. Ze zijn verrast. Want musicals behoren niet echt tot mijn favorieten. Jaren lang werd onze tv gereserveerd voor ellenlange musicals, met reeksen liedjes waar voor mij geen touw aan vast te knopen was. Ik heb menige voetbalwedstrijd op tv moeten missen. Het lot van een vader met drie dochters. Want dan kwam er weer een musical op de buis. Zo hadden ze ‘Dirty Dancing’ al wel honderd keer gezien, maar “elke keer is weer even leuk, pap”. Tja. Legendarisch is een waar gebeurd verhaal in London. Wij waren tijdens een of andere schoolvakantie in deze leuke (maar dure) stad. Al weken werd mij verteld dat London DE musicalstad is. We struikelden inderdaad over de theaters, waar dezelfde musical al jaren werd vertoond. Voor mij onbegrijpelijk; ik lees hetzelfde boek ook niet tien keer. Maar pap streek voor 1 keer met zijn hand over het hart. De kaartjes voor ‘Mama Mia’ waren ongehoord duur, maar ik zag de meiden stralen. Natuurlijk ging pap ook mee. Het theater was op van alles en nog wat berekend, maar niet op mannen van bijna twee meter. Kort na de pauze dommelde ik heerlijk weg op de dreunende maten van ‘Mama Mia’. Dat heb ik nog heel lang moeten horen.
Ik denk daaraan terug in een bomvol Atlas-theater. Iedereen is in blije afwachting van ‘Grease de musical’. Ook al zo’n hit. Nu zou ik op zo’n doordeweekse avond wel tien andere leukere dingen kunnen bedenken. Maar ik ben gastheer voor een heel aantal mensen. De maatschappelijke stichting van FC Emmen kreeg Grease-kaartjes aangeboden van een leuke sponsor. Hij liet ons de keus wie we zouden uitnodigen. Al snel dacht ik aan StichtingLeergeld. Dat is een mooie organisatie die veel betekent voor mensen die het niet zo breed hebben. En natuurlijk dachten we ook aan onze Oekraïense vluchtelingen, die in Emmen te gast zijn. Ook daar bieden we met enige regelmaat kaarten aan voor voorstellingen waar taal niet zo belangrijk is. Ook bewoners van verpleeghuis De Schans zijn onze gast. Na afloop vertelt een bewoner hoe mooi hij de avond had gevonden: “u was bij ons op ons 70-jarig huwelijk”. Ik herinner het mij . “Vier maanden later overleed ze, wat had ze dit mooi gevonden”. Met een verfrommeld papieren zakdoekje veegt hij de tranen van zijn wang. Het ontroert me meer dan de hele musical.