Mijn prinses

We herinneren ons allemaal de foto van het verdronken en aangespoelde jongetje op het strand in Turkije.
Vorige week verscheen de foto van wat zijn oudere zusje had kunnen zijn. Een vader zit iets verderop in Turkije tussen de puinhopen van een aardbeving. Hij houdt de hand vast van zijn 15-jarige dochter die tussen de vallende stenen is omgekomen: “ik heb geprobeerd om met blote handen te graven om mijn prinses te redden, maar het lukte niet”.
Daar zit hij. Voor je gevoel voor de eeuwigheid. Want wanneer laat je de hand los van ‘je prinses’? Misschien speelde ze vroeger ‘prinsesje’, verkleed met een oud laken als sluier. De vader lachte er vaak om, of misschien speelde hij wel mee als lakei of als de vrolijke koning. Vijftien jaar. Had ze stiekem al wat verkering? Of droomde ze alleen maar van een mooi lang leven? Het heeft zo niet mogen zijn.
Natuurlijk, natuurrampen gebeuren overal. Maar in meer welvarende landen zijn de gevolgen aanzienlijk kleiner. Wij hebben het geld om de overstromingen van de toekomst voor te zijn met het verhogen van de dijken. En in de steden van Japan staan steeds meer hoge gebouwen op een soort schokdempers. In Turkije stortten vorige week de meeste flatgebouwen als een kaartenhuis in. Vaak zijn de bouwvoorschriften bewust overtreden en niet gehandhaafd. Aannemers vluchten vanuit hun ongetwijfeld luxueuze villa’s naar het buitenland om vervolging te voorkomen. Daar heb je geen prinses mee terug.
Vanuit ons eigen veilige landje kijken we onthutst naar de schokkende beelden. Het aantal slachtoffers loopt met de dag op. Als we alle niet getelde illegalen meerekenen, komen we al snel op helft van het aantal inwoners van Emmen.
Ik breng een bezoekje aan de moskee. Daar heeft men het verdriet omgezet in een inzamelingsactie. Mooi om te zien hoe ook van buiten de Turkse gemeenschap allerlei goederen worden aangedragen. Ons gemeentebestuur draagt zonder aarzeling een euro per inwoner bij.
De Grote Kerk van Emmen is op de dag van de 555-actie geopend. Ik spreek er met mensen uit onze Syrische gemeenschap. Het zijn indrukwekkende verhalen met veel zorgen over de familie in Aleppo: “Na twaalf jaar vreselijke oorlog, gebeurt er nu dit.” Ook de mensen van de Turkse moskee komen langs. En zo sta je in een verwarmde mooie kerk in Nederland te praten over de ellende duizenden kilometers verderop: de overledenen, de kou, de honger en de onzekere tijden voor miljoenen daklozen.  ’s Avonds kijken we naar een geslaagde inzamelingsactie op t.v. We kennen de formule: praatje, plaatje en ‘de stand is nu…’. Mooi dat we in tijden van nood aan andere minder gelukkige mensen kunnen denken. Maar de vader heeft er zijn lieve prinsesje niet mee terug.