Lang leven

Er zijn beroerdere manieren om een week te beginnen. Het is prachtig weer. Kleinzoon Jelte ligt languit op een kleedje in het gras. Hij heeft het naar de zin. Lekker geslapen en er ging net nog een hele fles melk naar binnen. Het is tijd voor de ochtendgymnastiek. Zonder enige moeite stopt hij zijn rechtervoet in zijn linkeroor. Hij kijkt mij uitdagend aan. Ik probeer het liggend na te doen, maar ik kom niet heel ver. 
Het is ontspannend leuk werk. We b(r)abbelen wat, we stoeien en knuffelen wat. Hij vindt alles best. De training ‘van rug naar buik’ blijkt nog best inspannend. Maar met wat hulp van opa kom je een heel eind. 
Al spelend mijmer ik over het komende leventje van dit lieve mannetje. In wat voor wereld gaat hij belanden? Hij gaat met gemak de volgende eeuw halen. “Bij leven en welzijn,” zou mijn vader erbij zeggen. 

Aan het eind van de week bezoek ik meneer Duinkerken in Zwartemeer. Hij viert zijn honderdste verjaardag en haalde dus al de volgende eeuw. Van 1924 tot 2024. Als je erover nadenkt wat er in die tijd allemaal is gebeurd, duizelt het je. In honderd jaar van relatieve armoede tot welvaart. Hij overleefde de Tweede Wereldoorlog, en maakte grote uitvindingen mee: elektriciteit, schoon water, de auto, de industrie en een enorme sprong in gezondheid. Hij weet er smakelijk over te vertellen. Ik heb in al die jaren burgemeesterschap heel wat 100-jarigen mogen ontmoeten, maar het verveelt nooit. 

Midden in de week van de 0-jarige Jelte en de 100-jarige heer Duinkerken heb ik nog een andere gebeurtenis. Eerder werd ik gebeld door de beste vriend van Karel Eggen. Het zijn van die telefoontjes waar je even bij gaat zitten. Hartstilstand in de slaap. Zo maar, van het ene moment op het andere. Ongeloof, verbijstering, verdriet. Karel, alle gezondheid in 1 persoon. Geen stress, een prachtig gezin met een hoop Jeltes, een lieve vrouw. Gymleraar, altijd aan het sporten. En dan ineens dit. 
Karel was 12 jaar raadslid in de gemeente Emmen. Altijd vrolijk, opbouwend, optimistisch. Een allemansvriend. 
Een week later nemen we afscheid van hem in een ontroerende besloten bijeenkomst. Zijn kinderen spreken hartverwarmende woorden. Hoe ze leerden vangen doordat papa ze appelmoespotten in de supermarkt toegooide. Hoe hij ze veel vertrouwen gaf in hun loopbaan. Hoe blij hij was met hun kinderen. Vriend Herman vertelt hoe de Nederlandse damesvolleybalploeg hun teammanager Karel vorige week toezong op zijn verjaardag: “Lang zal hij leven”. Dat was veel korter dan toen gedacht. Ik hoor de meiden snikken. Hij zou zeggen: “geniet er maar wat meer van. Het kan zo anders lopen”. Een diepe buiging voor een geweldig mens. Die zouden langer mogen blijven leven.