K

In een gemoedelijk gesprek met een paar collega’s zegt ineens iemand het woord ‘kankeren’. Dat iedereen dat steeds meer doet. Het voelt alsof ik op een punaise stap. Ik hou ook niet zo van vloeken. Maar dit voelt beroerder. Net als iedereen heb ik de wereld aan mensen om mij heen die op de een of andere manier te maken hebben met deze vreselijke ziekte. Dat is niet zo raar. Want in Nederland krijgen 118.000 mensen elk jaar te horen dat ze lijden aan deze ziekte. Dat zijn er dertien per uur. Dan is het niet zo heel handig om deze ziekte te gebruiken in een woord waarvoor je ook ‘mopperen’ kan gebruiken. Dat zeg ik dan ook tegen de collega: “Je bedoelt dat er steeds meer mensen mopperen.” Hij kijkt me even verward aan, tot het kwartje valt. 
In dezelfde week was ik nog wat aan het appen met Jasmijn, die aan deze ziekte lijdt. Zij is het lieve meisje dat ongewild en onverwacht het middelpunt werd bij de huldiging van FC Emmen. Stoere voetballers die haar met rolstoel en al op het podium tilden en haar toezongen. Ik krijg er nog kippenvel van. Het gaat gelukkig de goede kant op. Bij de laatste thuiswedstrijd zag ze er al een stuk beter uit: “Ik kan weer wat lopen burgemeester.” 
Ik heb grote bewondering voor haar ouders. Het is de grootste nachtmerrie voor elke ouder dat je kind iets erg overkomt. De ouders van Jasmijn zetten zich al jaren 24 uur per dag in om haar zo goed mogelijk te ondersteunen. En zo zijn er veel meer kinderen en ouders die zo’n beroerde periode moeten zien door te komen. 
Het helpt om daar gewoon het gesprek over te voeren. Dat zegt ook een medewerker tegen mij, bij wie net borstkanker is geconstateerd. Leuke jonge vrouw, energiek, vol plannen, en ineens ontdek je een knobbeltje… We hebben het er samen over: de onzekerheid, de wil om er doorheen te komen, de hekel aan de onvermijdelijke sportschool en het mooie werk dat je er ook doorheen sleept. 
Zaterdag ben ik bij Sigrids Garden, bij ons in de straat. Dat is een inloophuis voor mensen voor mensen die kanker hebben, hun naasten en/of nabestaanden. Genoemd naar Sigrid, die al op 27-jarige leeftijd aan deze beroerde ziekte overleed. Haar ouders zochten in hun wanhoop troost in de realisatie van dit inloophuis. Veel vrijwilligers doen ongelooflijk belangrijk werk. Met de commissaris spreek ik daar mijn bewondering voor uit. Ik overdenk het allemaal op een vroege ochtend tijdens een prachtig hardlooprondje in een mistig Valtherbos. Onderweg kom ik geen mens tegen, maar wel 5 reeën. Ik heb niets te mopperen, en gun Jasmijn ook zo’n rondje.