Jong

Een hardlooptochtje in een herfstig bos met wind en regen heeft wel wat. Terwijl de zon met moeite wakker wordt, ploeter ik door dikke lagen bladeren en modder. Het gaat er niet makkelijker op. Maar “je wordt ook een jaartje ouder, pap”. Dat zeggen mijn drie lieve dochters. Nooit te beroerd om een zin uit te spreken waar geen speld tussen is te krijgen. Bouwjaar 1961 sjokt wat door het bos en heeft dat maar te accepteren. 
Op dezelfde dag zijn we als college in gesprek met onze ‘trainees’. Het zijn jonge mensen die na hun afstuderen bij de gemeente de kans krijgen om ervaring op te doen. We gaan met ze lunchen en in gesprek. De jongelui kijken ons verwachtingsvol aan, zoals ze het hele leven vol verwachtingen voor zich hebben. Het is nog best spannend om met de burgemeester en de wethouders in gesprek te gaan. 
Ik herinner me dat ook nog wel. Toen ik eind jaren tachtig (opa vertelt) bij een gemeente aan de slag ging, vond ik de afstand tot de burgemeester ook groot. Nog herinner ik me de eerste keer dat ik bij de burgemeester ‘moest komen’. Dat was voor het afleggen van de eed als leerplichtambtenaar. Zo verlegen was ik niet, maar ik haperde toch even bij het klopje op de deur waar ‘burgemeester’ op stond. Het werd een leuk gesprek. Later vond hij het geweldig dat we collega’s werden. We hebben nog steeds contact. 
De jongelui hebben het desgevraagd uitstekend naar de zin in onze gemeente. Ze stellen mooie vragen. En ja, ze twijfelen nog of ze de goede plek hebben gevonden. Dat is al heel wat. Jarenlang was de overheid niet de meest favoriete werkgever voor jongeren. Nu merken ze dat werken bij een gemeente garant staat werken aan vraagstukken die er echt toe doen. Bovendien blijkt het bedrijfsleven ook niet altijd het walhalla dat ze wel eens is voorgespiegeld. 
Een dag later heb ik ze nog jonger voor mijn neus. Julia is tien. Ze kan mijn kleindochter zijn. Leuke meid. Ze wil misschien wel burgemeester worden. Dan kan je beginnen met het houden van een spreekbeurt over dit beroep. Ik word overstelpt met dit soort vragen, maar voor een dochter van een leuke medewerker maak ik graag een uitzondering. Julia houdt van turnen en showt snel een handstand tegen de muur. Ik ben hierop nog aan het oefenen. Ze heeft het goed voorbereid en misschien heeft mama ook wel een beetje geholpen. Ik ben weer verrast, wat kunnen die kinderen veel. Er wordt wel eens gemopperd over ‘de jeugd van tegenwoordig’. Maar de meeste kinderen leven nu met het motto: “ik kan het wel, ik moet het alleen nog leren”.