Het stille midden
Natuurlijk was de Nieuwjaarsreceptie vooral een feest. Honderden mensen kwamen het gemeentebestuur en elkaar een gelukkig nieuwjaar toewensen. We hadden er dit jaar met de komst van de Koning een oranje tintje aan gegeven.
Maar tussen alle goede wensen en mooie muziek door was er ook ruimte voor een serieus woord. In mijn toespraak ging ik natuurlijk in op het feit dat het goed gaat in Emmen. Er gebeuren veel mooie zaken en we hebben nog allerlei ambitieuze plannen. Daarbij past ook de nodige eigen trots. Het zijn vooral mensen van buiten die ons vertellen over de kwaliteiten van Emmen. Zo sprak onderwijsminister Dijkgraaf over “een mooie plek waar onderwijs, onderzoek en innovatie echt samenkomen. Hiermee is Emmen wat mij betreft echt toonaangevend in Nederland”. En de NOS was lyrisch over Emmen als het decor voor de komende Koningsdag: “prachtige Franse pleintjes, schitterende kerkjes en monumentale bomen”. Kortom, we mogen best wel wat trotser zijn. Ik noemde mijn laatste boekje niet voor niets “Gelukkig inEmmen”. Overigens mocht ik afgelopen weekend een cheque overhandigen van 5.000 euro aan Stichting Isabelle in Schoonebeek: dat was de netto opbrengt van de verkoop van dit boekje.
Maar het zijn niet allemaal vrolijke tijden. Mijn toespraak ging ook over de asielproblematiek. Als buurgemeente van Ter Apel merken we dagelijks dat er in de wereld duizenden mensen op de vlucht zijn. In mijn toespraak hield ik een dringend pleidooi voor de Spreidingswet. Deze wet beoogt dat alle 342 gemeenten een bepaald aantal vluchtelingen opvangen. Dat lukte ook met 100.000 Oekraïense vluchtelingen. Dus waarom zou dat niet lukken met een veel kleiner aantal asielzoekers uit andere landen. Daarmee spreiden we ook de overlast die een klein aantal vluchtelingen veroorzaakt.
Het lijkt erop alsof daar in de samenleving een enorme discussie over is. Het is maar hoe je kijkt. Als je alleen let op de uitgesproken voor- en tegenstanders hoor je slechts verhitte discussies. Niet alleen over asielzoekers, maar ook over klimaat, stikstof, Zwarte Piet et cetera. Maar filosoof Bart Brandsma houdt ons een ander plaatje voor: richt je meer op het ‘stille midden’. Hij schrijft: “zolang het stille midden er is dat weerstand biedt aan wij-zij denken, is er ook ergens in de samenleving rust en vrede”. Veel mensen denken veel genuanceerder dan je bijvoorbeeld op t.v. ziet en hoort. We moeten het midden blijven versterken. Scherven in een verdeelde samenleving brengen geen geluk. Naoberschap United is de club die altijd zal winnen.
Zoals de dichter des vaderlands Babs Gons mooi dicht: “en iedereen zegt wel wat maar/hou ons verdorie gewoon even vast/je hoeft het niet te begrijpen (…)/maar luister vooral ook naar ons/als we stil zijn/juist als we stil zijn”.