Gulden middenweg

Het was in een tijd dat tegenstellingen nog leuk waren. Wij woonden 4 hoog op een Haags flatje. Op de tweede verdieping woonde Neef Ton. We voetbalden uren in de Haagse binnentuin. Tegen half zes riep mijn moeder mij in goed Zwols vanaf het balkon: “Eeerk boovnkoomn’. Op de trappen naar boven kwam ik nog wel eens Neef Ton tegen, tien jaar ouder en judoka. “Zo Feyenoorder,” zei hij dan. Hij was van die andere club uit Amsterdam. En met dat hij het zei, zwiepte hij me over de schouder, en zette me weer terug in de tuin. Als ik wat later bovenkwam, stond mijn moeder al te mopperen dat ik weer te laat was (“ja maar Ton…”). Toen was geluk heel gewoon. 
Het zijn nu andere tijden. Onze welvaart is een stuk hoger dan in de jaren zestig. Maar de tegenstellingen lijken almaar groter te worden. De regering worstelt zich van crisis tot crisis. Het wemelt van de ingewikkelde kwesties. Corona. De toeslagenaffaire. De wooncrisis. De gascrisis. De asielopvangcrisis. De stikstofcrisis. De tijden van een regering die ‘manmoedig’ grote beslissingen nam, lijken ver weg. We hadden toch het Deltaplan. En een mooi pensioenstelsel voor de oude dag. En onze sociale zekerheid was heel behoorlijk. Nu lijkt het erop alsof we het ene probleem na het andere voor ons uitschuiven. En als de regering al een stap zet, is het zo’n grote stap dat het halve land in de gordijnen hangt. De felle boerenprotesten zijn daar een mooi voorbeeld van. 
Het zijn ook geen gemakkelijke opgaven. Het is laveren tussen allerlei soorten dilemma’s. Maar 1 ding is zeker: als je elke crisis behandelt als een Ajax-Feyenoord-wedstrijd gaat het zeker mis. Zo is de stikstofcrisis geen wedstrijd FC Natuur tegen FC De Boeren. Zet om te beginnen eerst de meest fanatieke supporters aan de kant. Dat geeft wat rust; de meeste Nederlanders zijn voor het behoud van de natuur én voor het behoud van de landbouw. Maak vervolgens plannen die recht doen aan de beide doelen. Er moet wat gebeuren, maar wellicht wat geleidelijker, wellicht met wat water bij de wijn en wellicht met wat pijn. 
Als we het niet voor onszelf doen, dan doen we het wel voor de jeugd. Deze week hoorde ik een psycholoog van het UMCG vertellen dat de psychische problematiek bij jongeren sterk toeneemt. Ouderen lijden vooral aan hartziekten en kanker. Jongeren piekeren en worden ziek van zorgen over onze toekomst. 
Daar kan ik me iets bij voorstellen. We zouden ze kunnen helpen door in ingewikkelde discussies niet te kiezen voor het een of het ander, voor Ajax of Feyenoord.  Maar zoals de oude Grieken al zeiden: voor de gulden middenweg.