Gewoon speciaal

Als burgemeester word je aan de lopende band uitgenodigd voor allerlei officiële openingen. Vaak zijn het de geijkte feestjes. Man of honderd, toespraken - de ene wat vlotter dan de andere -, babbeltje hier en babbeltje daar. En een bitterbal of twee. Best door te komen. Maar eerlijk is eerlijk, het is veel leuker om op een later moment nog eens terug te komen.

Zo miste ik door andere afspraken de opening van de nieuwe Thriantaschool. Nu vinden ze het een eer om op de vrijdagmiddag de burgemeester een solo-tournee aan te bieden.

De school staat pal naast het stadion. Als ik uitstap, hoor ik de mannen trainen. Veel mooier wordt het niet. Hooguit de basisschool in Gieterveen staat nog dichter op een voetbalveld. Daar kijken de klaslokalen uit op het hoofdveld. Als ik daar op school zou hebben gezeten, zou ik geen letter meer op papier krijgen.

Wanneer ik de Thriantaschool binnenstap, reageren de leerlingen meteen. Dat is zo mooi aan speciaal onderwijs. Zoals een van de enthousiaste leerkrachten zegt: "What you see, is what you get." Leerlingen zijn spontaan en nemen geen blad voor de mond. Met het directieteam nemen we de stand van zaken in het speciaal onderwijs door. Dat was voor mij jaren een thuiswedstrijd; ik deed in mijn loopbaan veel met kinderen die een speciale leerbehoefte hebben. Ik werkte voor dit doel bij de Onderwijsbegeleidingsdienst, het Ministerie van Onderwijs, speciale schoolbesturen en gemeentelijke afdelingen onderwijs. Om ‘weer samen naar school’ te gaan, blijkt nog steeds een hele opgave. Veel ‘speciale’ kinderen redden het niet in het gewone onderwijs. Op deze school hebben ze alle vakkennis en werken ze in kleinere klassen. Een deel van de leerlingen gaat daarna naar dagbesteding, een steeds groter deel krijgt passend werk.

Ik krijg een mooie rondleiding van een groepje leerlingen. Ze vinden het spannend, maar de burgemeester blijkt best mee te vallen. Mooi om de verschillen binnen zo’n school te ervaren. Sommigen zijn bezig met relatief eenvoudige sorteerwerkzaamheden, anderen doen een ingewikkeld computerspel.

En in elke groep ontmoet ik gedreven vakmensen, die bewust kozen voor onderwijs aan kinderen die het het hardste nodig hebben. Dag in dag uit, proberen ze alles uit de kinderen te halen. En dat blijkt vaak verrassend veel. Een verstandelijke beperking hoeft niet te leiden tot een beperkt leven.

De rondleiders blijken heel enthousiast over de school. Dat snap ik wel. Prachtig hoe alleen al het ontwerp en interieur van de school leiden tot een fijn leerklimaat.

Ik moet denken aan het tekstbord van Marketing Drenthe, dat ik toevallig die ochtend had gekregen als dank voor de presentatie van een congres: ‘Het is leuk om dingen niet te kunnen, want dan kun je iets nieuws leren’.