Europapa

Wanneer je als vierjarige een feestje moet openen, is dat best spannend. Het mannetje zit wat snikkend bij zijn vader op de arm. Het zusje staat er wat bedremmeld bij. Ze zijn de jongste leerlingen van de 100-jarige school in Nieuw-Schoonebeek. De oudste inwoner van het dorp vindt het wat minder spannend. Ze zit er monter bij in haar rolstoel. Als je 101 jaar bent, lig je vaak wakker, maar niet van een opening. We praten gezellig wat bij. Als ik zeg dat ik hierna naar de verjaardag van een 102-jarige moet, kijkt ze toch wat vreemd op. Baas boven baas. 
Na de opening gaan alle kinderen naar het schoolplein. Ze krijgen allemaal een trommel. Dat is voor de gelegenheid een emmer van een bouwmarkt. De twee stokjes moeten ze boven hun hoofd houden. Dat valt nog niet mee. De papa’s en de mama’s en een enkele oma kijken gespannen toe. 
Dan geeft de dirigent een teken. Knap hoe tachtig leerlingen ‘Europapa’ meetrommelen. Het gaat verrassend in de maat. Een klein mannetje houdt het na een tijdje voor gezien en tikt vrolijk een ander wijsje op de tegels. Prachtig. 

Een paar dagen eerder haalt Europapa de finale niet. Het is onduidelijk wat er nu precies is gebeurd. Als mijn zus en ik ruzie hadden, zei mijn lieve moeder altijd: “jullie zullen allebei wel iets gedaan hebben”. Dat zou ze nu ook gezegd hebben over het gekrakeel op een merkwaardig liedjesfeest. Er zijn belangrijkere zaken. 
Zoals de verkiezingen voor het Europapa-parlement. Een tijd geleden waren we er nog met de gehele gemeenteraad. Dat was een nuttig bezoek. Al was het maar omdat iedereen het erover eens was dat ‘Europa’ heel belangrijk is voor de inwoners van onze gemeente.

Dat vindt blijkbaar niet iedere inwoner. Want op de dag van de verkiezingen gaat nog niet de helft stemmen. Dat blijf ik onbegrijpelijk vinden. Ik ben nog van de generatie die opgevoed is door ouders die de oorlog meemaakten. Dan krijg je democratie met de paplepel ingegoten. 
Met mijn fijne persoonlijke medewerker maken we een rondje langs wat stembureaus. Het gewone werk gaat ook door. Dus we houden het bij een selectie. Op een van de stembureaus is een man met een verstandelijke beperking behulpzaam. Hij controleert of de mensen het biljet er niet dubbel gevouwen in stoppen; “mooi werk burgemeester”. Op het Nationaal Archief heeft een ervaren stemploeg een ruimte als een sportzaal. En op de school in Angelslo krijgen de kinderen meteen een lesje wat verkiezingen zijn. Mooi. 
’s Avonds laat brengen de leden van het stembureau hun huiswerk naar het gemeentehuis. In een gezellige bijeenkomst bedank ik ze voor hun bijdrage aan het belangrijkste van Nederland: de Europese democratie.