Ereburger Jannes

Toen ik jaren geleden de marathon van Rotterdam liep, kwam ik op de eerste ronde eerst langs Ahoy en daarna langs De Kuip. Dat waren mooie lichtpuntjes op een deel van het parcours waar je de benen al wat begint te voelen. Vooral De Kuip blijft iets magisch. De lampen en de oude tribunes uit de jaren dertig. De draagkracht werd getest door de werklozen, waarvan we er toch genoeg hadden…
Nu houden we het bij Ahoy. Als we in het donker aan komen rijden, is het al heel druk. Vooral vanuit het Noorden komen busladingen fans aangereden. In de bus is blijkbaar al een voorschot op het feest genomen; de meeste mannen zoeken eerst een boom of hek op. 
Als we daarom maar naar het hoofdgebouw kijken, zien we een enorme lichtreclame van '25 jaar Jannes'. Deze typisch Emmense volkszanger viert zijn jubileum met een daverende show op twee avonden. Dat hij populair is bewijzen de verkoopcijfers; hij hangt twee keer het bordje ‘uitverkocht’ op. Dat betekent de aanwezigheid van meer dan 14.000 fans per avond. 
Wij zijn uitgenodigd voor de tweede avond. En we hebben nog een verrassing voor hem die hij niet mag weten. 
Bij de artiesteningang worden we opgevangen door de organisatie. Zij leidt ons stiekem naar een van de kleedkamers. Onderweg zien we de bordjes op de diverse deuren: o.a. Wolter Kroes, Jan Smit en natuurlijk Jannes. Ahoy zal geen prijzen winnen voor de mooiste kleedkamer. Een tafeltje met twee stoelen, een oud bankje en twee douches dan hebben we het wel gehad. We vragen ons af waarom er twee douches zijn. 
Als Jannes na pakweg een half uur wachten op het podium staat, mogen wij ook de tribune op. De grote hal zit bomvol, en ik zie veel bekenden. We luisteren naar het eerste spetterende half uur, (“mijn naam is Jannes, ik kom van het platteland”). 

Dan mag ik het podium op, vergezeld door een charmante assistente. Iedereen is daarvan op de hoogte, behalve de baas zelf. Hij is aangenaam verrast. Ik vertel hem (en de 14.000 toeschouwers) dat mijn droom altijd was om drie kilometer verderop in het mooiste stadion van Nederland te spelen. Dat lukte niet. 
Maar Jannes lukt het wel om een van de grootste muziektheaters twee avonden plat te spelen. Ik vertel hem dat we apetrots zijn op deze Ambassadeur van Emmen (“Embassadeur”). Op Koningsdag was zelfs de Majesteit onder de indruk. Dan benoem ik hem als ereburger en reik hem de daarbij behorende penning en oorkonde uit. Hij is oprecht ontroerd. En meer dan 14.000 fans geven hem de ovatie die hoort zo’n erkenning, “voor wie mij nu nog niet kent, ik ben een rasechte Drent”.