Een bakje troost

Elke dag begin ik met een bakje koffie uit een heuse koffiemachine (natuurlijk van een Emmense speciaalzaak, waarvan de naam begint met een P en eindigt op ‘eer’). De bonen komen uit Italië (tip: Bialetti 9), en elke ochtend geniet ik weer van zo’n espressootje. In de herfstvakantie in Rome stellen we dan weer vast hoe echte koffie behoort te smaken. Onlangs vroeg ik bij een congres in de Jaarbeurs Utrecht aan een werkstudent om een “dubbele espresso”. Hij antwoordde serieus: “daar kan ik u niet aan helpen, we hebben alleen een espresso…”. 
Na de eerste heerlijke koffie thuis, is het op het gemeentehuis enigszins behelpen. Daar kan niemand wat aan doen. We drinken dan wel heel wat koffie, maar de echt lekkere koffie krijg je elders. 
Bij Barista Café in het centrum van Emmen weten ze wat lekkere koffie is. Logisch, want het is hun vak. We mogen daar dan ook graag in de vrije tijd komen.
Ik werd gevraagd om de opening te doen van het tweede Barista-filiaal in de gemeente. Op een prachtige plek in Klazienaveen is hard gewerkt om er net zo’n mooie zaak van te maken als in Emmen. 
De opening is op een dinsdagochtend. Vroeg, dat wil zeggen om half negen, omdat we op dinsdag altijd vroeg starten met de collegevergadering. Als ik kom aanlopen, begint het net licht te worden. Toch zijn er al heel wat mensen om de opening bij te wonen. 
Natuurlijk, dat heeft alles te maken met het feit dat Klazienaveen er weer een mooie zaak bij heeft. Dwars tegen alle trends in blijft het winkelbestand in het dorp goed overeind. Er is een mooie variatie aan winkels en trouwe klanten uit de wijde regio. 
Maar er is nog een reden voor de grote aanloop. De alom geliefde moeder van de uitbater is onlangs overleden aan een beroerde ziekte. Zij heeft al haar creativiteit en denkkracht in deze nieuwe koffiezaak gestopt. Daardoor lijkt het net alsof ze er ook nog een beetje bij is.
Het openingswoord van haar echtgenoot is daarom vol met emoties. In het publiek worden de eerste traantjes voorzichtig weggepinkt. Alsof je je moet schamen voor het verdriet om zo’n lieve vrouw. Hun twee kleindochters , een jaar of vijf en zeven, staan tegen mij aan. De haartjes prachtig gevlochten, in zwarte kleding met een Barista-T-shirtje. Het ontroert me als opa. 
In mijn openingswoord komt natuurlijk de lieve vrouw langs die er nu niet bij is. Met de kleine dames knip ik met wat grapjes (100, 99, 98…) het lintje door. Wat zou oma het mooi hebben gevonden om dat moment nog mee te maken. En dan is er vooral behoefte aan een ‘bakje troost’.