De verjaardag van Humanitas

In mijn Haagse jeugd voetbalden in de zomervakantie ineens buitenlandse jongetjes mee. Ze kwamen uit Berlijn. West of Oost, ik weet het niet meer (“alleen de vogels vliegen van West naar Oost-Berlijn”). Eerlijk gezegd interesseerde ons dat matig. Dat je een beetje kon voetballen was belangrijker. Kinderen kunnen volstrekt onverschillig staan tegenover afkomst, geld en status. Daar kunnen wij nog wat van leren. “Die kinderen hebben het arm,” zei mijn moeder haast fluisterend. Daar moest ik wel een beetje om lachen, want wij hadden het toch ook niet heel breed. Maar mijn moeder had zoals zo vaak gelijk. Ik denk nu toch dat de kinderen uit Oost-Berlijn kwamen, want het waren vaak ‘bleekneusjes’. Ze zagen er altijd een beetje pips en groezelig uit. 
Ik vertel het verhaal bij de viering van 80 jaar Humanitas. Daar zetten we mevrouw Huizing in het zonnetje. Zij is al jaren als vrijwilliger verbonden aan deze mooie vereniging. Als we in De Naberhof plotseling binnenvallen met de (klein)kinderen, is ze compleet verrast. Hoe vaak heb ik dat al niet meegemaakt: leuk dat de burgemeester binnenkomt. Maar ik verlies het bij oma’s en opa’s altijd van nog leukere kleinkinderen. Ik mag vertellen dat mevrouw Huizing jarenlang vakanties verzorgde voor kinderen uit Rijnmond. Een weekje Zuidoost-Drenthe deed hen zichtbaar goed. Even weg uit een omgeving vol met sociale problematiek. Bovendien was ze meer dan 25 jaar de coördinator van de Telefooncirkel. Elke ochtend worden alleenstaande mensen gebeld met de vraag of alles nog goed is. Wat een mooi middel tegen vereenzaming. En alsof dat nog niet genoeg is, regelde ze samen met andere vrijwilligers sinterklaascadeautjes. In al die jaren zijn zo’n 6.000 kinderen blij gemaakt. Als ik haar voor al die mooie activiteiten de Koninklijke Onderscheiding opspeld, is ze zichtbaar onder de indruk. De enorme bos rozen van prachtige kleinzoon Joao maakt het feest compleet. 

Daarna mag ik de jarige Job feliciteren. 80 jaar Humanitas. Dat is niet niks. Het is geen toeval dat de vereniging direct na de Tweede Wereldoorlog werd opgericht. Je kan een oorlog ook tegengaan door goed voor elkaar te zorgen. Inmiddels worden zo’n 63.000 mensen geholpen door een heel peloton van vrijwilligers. Dat kan gaan om hulp bij eenzaamheid, opvoeden, opgroeien, detentie, thuisadministratie en verlies. Zo voeren getrainde vrijwilligers gesprekken met mensen die een dierbare zijn verloren. Ze helpen ouders bij lastige opvoedsituaties. Ze helpen met het op orde brengen van administraties. En leggen contacten met mensen die dreigen te vereenzamen. 

Bij de viering van het 80-jarig jubileum zie ik veel Emmense vrijwilligers, die het dankbaar werk vinden om een steentje bij te dragen. De Koning zette er 1 in het zonnetje. Maar eigenlijk verdienen ze allemaal een lintje.