De tijd

De vakantie is nog maar net begonnen of mijn horloge staat stil. Of ik er om gevraagd heb. Een vakantie zonder horloge is niet zo heel moeilijk te regelen. Maar op de een of andere manier doe je hem toch elke dag om. Maar nu heb ik geen keus. En binnen de kortste keren ben je er aan gewend. Het komt immers niet op een kwartiertje aan. Zonder horloge heb je haast letterlijk ‘de tijd’. 

Die nemen we bijvoorbeeld ruim in het indrukwekkende museum in Nürnberg. Je hebt musea die indruk maken door de collectie. Maar je hebt ook musea die vooral bijzonder zijn door de plek. Nu zijn we in het gebouw waar direct na de oorlog de ergste Nazi-misdadigers werden verhoord. In de zaal waar de rechtszittingen plaatsvonden, kijken we naar de bankjes waar deze mensen zaten te luisteren. Het enge is dat het geen geboren misdadigers waren. Ze kwamen niet ter wereld met het idee om zes miljoen Joden de dood in te jagen. Toch gebeurde er iets in hun leven waardoor de knop omging: een nare ideologie, aangejaagd door bezeten mensen. Sommigen verkozen de zelfmoord, veertien anderen werden ter dood veroordeeld. We horen op krakerige geluidsfragmenten hun stemmen die tot hun dood nog geloofden in het Derde Rijk. 
Gedurende de aansluitende fietsvakantie in Karinthië spookten deze beelden nog wel eens door onze hoofden. Niet alleen in Duitsland en Nederland , maar ook in Oostenrijk duikt het sluw verklede spook van fascisme weer op. Het schitterende landschap van de vele warme meren vergoedt veel.  We fietsen van hotel naar hotel, zo’n 50 tot 80 kilometer per dag. Daarbij vallen onze gewone fietsen op (“Respekt”), ook al omdat het parcours allesbehalve vlak is. 
Op een rotsachtige helling met veel grind, passeren we voorzichtig een man die een oude damesfiets aan de hand heeft. Even denken we dat hij het wel erg steil vindt. Net als wij. Maar dan zien we dat hij het noodgedwongen wel moet doen. Op zijn bagagedrager zit een grote doos waarin zo op het oog zijn hele hebben en houden in zit. Hij groet ons vriendelijk (“grüezi miteinand”), waarbij hij zijn fiets moeilijk in de greep heeft. 
Als we heelhuids beneden zijn, nemen we eerst wat lekkere ‘kaffee und kuchen’. Even later komt de man weer moeizaam voorbij. Nog steeds met de fiets aan de hand, het bovenlijf ontbloot. Zijn rechtervoet sleept wat. Wij zijn op weg naar een volgend hotel met een eigen zwemsteiger en ongetwijfeld lekker eten. Waar gaat hij heen, het eerstvolgende dorpje is kilometers verder. Hij heeft de tijd, net als wij. Al is het maar omdat hij geen horloge heeft. Hij is vanavond al blij met een bed en een boterham.