Confetti

“Gaan we in de herfstvakantie nog even weg”, vraagt mijn vrouw. Ik ben al dik 40 jaar bij een schooljuf, dus in de schoolvakanties trekken we er vaak op uit. “Ja,” antwoord ik, “van dinsdag tot en met vrijdagmiddag”. Ze kijkt even verbaasd en zegt dan: “of is er voetbal”?  Zeker. Op maandag kijken we met meer dan 1000 supporters naar FC Groningen tegen FC Emmen. En op vrijdagavond is de volgende wedstrijd.
Als ik dan bij het stadion van FC Emmen kom aanlopen, is de straat bezaaid met confetti. Even twijfel ik of ik te laat ben voor het feestje. Maar ik ben toch echt pas over een kwartier besteld. Naast het stadion is een nieuw sportmedisch centrum ingericht, onder andere voor de spelers van FC Emmen. De nieuwe directeur van FC Emmen verwelkomt me en put zich meteen uit in allerlei verontschuldigingen. “Ja, we wilden het confettikanon al even testen en hij doet het zoals je ziet…”. Ik begin te lachen. “En ja, nu is de confetti op.” Ik reageer zoals je dat doet tegen een oprjochte Fries: “kint skele” (wat kan het schelen).
Met oud-speler Frank Veldwijk maken we er een vrolijke opening van. Het indrukken van de beroemde rode knop wordt begeleid door een vrolijk ‘pang’ van de directeur. De confetti bedenken we er zelf bij.
Het tekent de sfeer bij de plaatselijke voetbalclub. De zorgen in de zomer hebben plaats gemaakt voor een opperbeste stemming. Het voetbal is niet altijd even goed, maar we zien dat iedereen er alles aan doet om er een mooi seizoen van te maken. Wellicht kunnen we met de Koning eind april nog een leuk promotiefeestje vieren.
Tussen de wedstrijden door maken we zelf een feestje aan zee. Emmen is geweldig, maar zo nu en dan moeten we even de zee ruiken, zien en horen. Het is nog haast donker als ik een rustig hardlooprondje maak door de duinen en over het strand. We genieten van het Van Goghmuseum (waar het overigens lang zoeken is naar ‘Drenthe’). En we trakteren de Amsterdamse dochter op een schitterende avond met Herman van Veen in Carré.
’s Avonds lezen we mooie boeken en kijken we tussen de pagina’s door naar deprimerende beelden vanuit Israël en de Gazastrook. Wat een ellende. De permanente angst voor bombardementen. Het heel onzekere lot van meer dan 200 onschuldig gegijzelden. Dat ene beeld van die doodgeschoten peuter van twee in de armen van een huilende vader die er zichtbaar zo achteraan wil.
We zuchten en realiseren ons dat we spekkopers zijn in een veilig land met lieve kinderen, familie en vrienden. Bij ons haperen de kanonnen, zelfs als er alleen vrolijke confetti uitkomt.