Carlos-momentje

Toen ik een jaar of tien was, kreeg buurjongen Fred een ernstig ongeluk. Hij dook vanaf de wal in een Haagse recreatieplas. Daar stond net onder het water een houten paaltje. Hij brak meteen zijn nek. Er volgde een lange periode in een Wassenaarse kliniek, waarvan ik mij nu nog de naam herinner. Het maakte een onuitwisbare indruk. Nog kan ik mij het moment herinneren waarop ik hem voor het eerst in een rolstoel zag. Als je tien bent, kan je alleen maar denken hoe het zou zijn om nooit meer te kunnen voetballen. Gruwelijk.
Ruim vijftig jaar later ontmoet ik Jaap Bressers op een congres dat ik aan elkaar mag praten. Ook hij heeft een dwarslaesie als gevolg van een duikongeluk. Het hele verhaal van Fred komt weer binnen. Jaap hoort mij uit over het congres. Hij doet straks de slotpresentatie, dus hij wil zich zo goed mogelijk voorbereiden. Tussen de bedrijven door drinkt hij koffie met een rietje.
Ik mag hem aankondigen. Hij zit al op het podium, want de aangelegde hellingbaan kent toch wel een spannend stijgingspercentage. Binnen enkele minuten heeft hij de zaal te pakken met een aangrijpend verhaal. Een duik in Portugal levert hem een hoge dwarslaesie op. Hij belandt daar in een  ziekenhuis. “De eerste nacht schiet ik in paniek wakker. Ik schreeuw het uit, maar niemand reageert. Als ik blijf roepen, hoor ik uiteindelijk voetstappen op de gang. Vanuit mijn ooghoeken zie ik nog net hoe iemand keurig netjes de apparatuur naast mijn bed controleert. Om zich vervolgens ook weer om te draaien en de kamer uit te lopen. Ze zijn het gewend, er liggen hier meer duikslachtoffers. Dan opeens, tijdens een nieuwe paniekaanval, is daar broeder Carlos. Hij legt zijn hand op mijn schouder (ongeveer de enige plek waar ik nog iets voel) en zegt: ‘It’s okay’. Dat was het enige dat er nodig was”.
Jaap noemt het voortaan het “Carlosmomentje”: een klein gebaar met groot geluk.
Er volgt een prachtig verhaal met tal van Carlosmomentjes. De glazenwassers die verkleed als Superman de ramen van het kinderziekenhuis lappen. De agent die het parkeergeld voorschiet. Bij de ambulancesirene niet denken aan een naar ongeluk, maar: “ha fijn, ze gaan snel iemand helpen”.
En als Jaap niet kan dansen op zijn bruiloft, laat hij een tillift aanrukken, zodat de eerste dans toch voor het bruidspaar is. We zien een ontroerende film.
Een week later word ik blij van een 100-jarige mevrouw die vertelt hoe gelukkig ze is. “En ik vind die stukkies van u in de krant ook zo leuk”. Ik geef haar een Carlosmomentje door haar even later mijn nieuwe boekje te schenken: “op naar een volgend gelukkig jaar”.