Blauwe maandag

We werden er al aan alle kanten voor gewaarschuwd. Pas op, het wordt weer ‘Blue Monday’, blauwe maandag. De derde maandag van januari zou de meest deprimerende dag van het jaar zijn. De gezellige feestdagen zijn achter de rug. De vakanties zijn heel ver weg. En het is weer om een erfenis te verdelen, zoals mijn moeder zou zeggen. 
Het helpt niet als we dit overal lezen. Als mensen tegen je zeggen “wat zie jij er slecht uit”, voel je je al meteen een beetje ziek. Mijn zorgverzekering stuurt mij een mail met allerlei tips om deze mogelijke winterdepressie tegen te gaan. Zo kan ik een afspraak maken met een mental fit-coach. Ook is er de mogelijkheid van een video- gesprek met een luisterend oor. En er bestaat ook de mogelijkheid om een lamp aan te schaffen voor een lichttherapie. 
Ik geloof het allemaal wel. En als het helpt dat mensen dan wat vrolijker deze periode doorkomen, ik vind het best. Zelf ga ik vaak opgewekt door het leven. Dat zit wat in de genen en de opvoeding door lieve ouders die altijd wel lichtpuntjes zagen. We werden niet getraind in piekeren.

Toch brengt het beroep van burgemeester naast een hoop vrolijkheid ook het nodige verdriet met zich mee. Als je meer dan 100.000 inwoners om je heen hebt, is dat onvermijdelijk. 
De directeur van jeugdzorginstelling Yorneo herinnert mij met een berichtje eraan dat het een jaar geleden is dat een jonge medewerker in Emmen om het leven werd gebracht. Dat was ik niet vergeten. Ik herinner me nog het ijzige gevoel dat ik kreeg na het telefoontje van de politiechef in de bioscoop. 
Dezelfde politiechef belt me afgelopen week aan het begin van een leuke werkdag weer op. Nu is er iets vreselijk gebeurd in Weiteveen. Ik krijg de eerste berichten binnen. De rest van de dag gaat op aan talrijke telefoontjes, overleggen, en het te woord staan van heel veel media. Op zo’n dag is het een geruststellende gedachte dat je een goed team om je heen hebt. Maar tussen alle drukte door denk je de hele tijd aan droevige kinderen van de slachtoffers en de verdachte. Voor hen is het zeker Blauwe Maandag. 

Ondertussen gaat de week schijnbaar gewoon verder. Een jarige inwoner van 101 bijvoorbeeld kan je niet laten wachten. Bovendien leidt het ook even af van verdrietiger zaken. Omringd door al haar geliefden ontvangt ze me met een stralende lach. Er komt nog een oude kennis langs waarmee ze jaren toneel speelde bij ’t Aol Volk. Toen kende ze nog hele lappen tekst uit haar hoofd. Dat wordt nu wat minder. Maar “altijd is Cognagje ziek”, zingt ze nog vrolijk mee. Haar knipoogje helpt in een heel droevige Blauwe Maandag-week.