Annabelle

Na dik veertig jaar met een Friese vrouw blijft het toch nog wel eens wennen. We gaan in de middag naar ‘De Tocht’. Dat is de musical over de Elfstedentocht (de Friezen denken dat er maar 1 tocht is). Na afloop willen we een hapje eten. Het is zaterdagavond, dus is reserveren hard nodig. Ik bel naar een restaurant in de buurt van de musical-locatie. Even vragen of er nog plaats is en wat er zoal op de menukaart staat.
“U spreekt met Annabelle, uw digitale gastvrouw”. Wat krijgen we nu? Uit gewoonte zeg ik ook nog ‘goedemorgen’. Ze is blijkbaar doof, want Annabelle ratelt rustig door. Ik heb de keus uit Engels of Nederlands. Eigenlijk had ik Fries leuker gevonden, want na al die jaren versta ik vloeiend Fries. “Wat kan ik voor u betekenen”, vraagt ze met een zachte stem. Allerlei grappen schieten door mijn hoofd. Maar ik heb niet het idee dat Annabelle van grapjes houdt. “Ik heb u niet verstaan, wat kan ik voor u betekenen”, vraagt ze. Het klinkt haast wat ongeduldig. Ik maak de reservering. Annabelle herhaalt het. Wat onthutst leg ik de hoorn neer. Zo zeiden ze dat vroeger, de hoorn neerleggen.
Mijn vrouw kijkt me bezorgd aan. “Wat is er,” vraagt ze, want tegen mij spreekt ze Nederlands (tsjin de famkes Frysk). “Annabelle”, stamel ik. Ik leg uit wat me is overkomen. Een tafeltje reserveren in een restaurant met een computer, kan het onpersoonlijker.  Mijn vrouw schudt haar wijze hoofd: “handig met een computer, scheelt tijd, maar waarom heet zo’n vrouw in Fryslân Annabelle. Klinkt als een escortdame. Waarom geen Sjoerdstje, Sietske, of Froukje?” Tja.

In de middag reizen we af naar Leeuwarden. Altijd een grappige weg. Van Weerdinge naar Leeuwarden is 1 rechte streep. Alsof je over een landingsbaan rijdt. Het doet wat denken aan Australië. Mijn eega heeft het enorm naar haar zin in Drenthe, maar we zijn nog niet bij Appelscha of Omrop Fryslân moet aan.
Het went.
‘De Tocht’ wordt gespeeld in een enorme fabriekshal. Ik heb mijn jas nog niet opgehangen, of ik kom de eerste mensen uit de gemeente al tegen. Of we nu in Barcelona zijn of in Ootmarsum, overal zijn Emmenaren. Leuk. We lopen via een ijskoud geblazen halletje (om in de sfeer te komen) naar het winkeltje met De Tocht-souvenirs. Daar mogen we zelf afrekenen via de mobiel: “Vertrouwen kost niks. Maar als je het kwijtraakt, is het onbetaalbaar.” Mooi. De meeste mensen deugen, zeker in het Noorden. Het blijkt goed te werken.
We zien een geweldig diep-Fries spektakel. Na afloop eten we een lekker hapje in het gereserveerde restaurant. Ik vraag nog even naar Annabelle, maar die kennen ze daar niet.