Het is zaterdagochtend, zeven uur. We liggen in een hotel in Tirol te slapen. Ineens schrikken we wakker van een enorm kabaal. Gebeier, is een lekkerder woord.
De coronapandemie heeft een heleboel ellende met zich meegebracht: onzekerheid, slachtoffers en enorme sociaal-economische schade. Toch wil ik een lichtpuntje noemen.
Vorig jaar was het een prachtige zomer. We zitten achter huis lekker te lezen. Mijn vrouw loopt naar de straat. Na een tijdje hoor ik haar praten. Dat komt vaker voor.
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. De wedstrijd van Emmen tegen NAC was de laatste wedstrijd die ik live in een stadion zag. Toch is het nog geen twee maand terug.
